Znalazłem się tu spacerując popołudniu. Pogoda była piękna, wiaterek powiewał chłodem. Taką pogodę uwielbiam. Wędrując w cieniu drzew ścieżkami rzadko odczuwałem słońce. Znalazłem się tutaj, ponieważ uciekłem z zajęć. Nudziły mnie wykłady nauczycieli. Potrzebowałem trochę wolności. Spacerowałem nie przejmując się problemami mojego życia... Zatrzymałem się i przysiadłem pod drzewem, aby odpocząć.

Gdy odpoczywałem miałem zamknięte oczy, cieszyłem się chwilą. Po chwili spojrzałem w niebo, którego nie było widać dużo mówiąc do siebie /Zjadł bym coś.../. Niestety nie miałem siły by wstać, ciało odmawiało posłuszeństwa więc pomyślałem, że jeszcze chwilkę tu posiedzę.

Moją chwilkę relaksu coś przerwało. Otworzyłem oczy i poczułem, że ktoś lub coś mnie trzyma, nie byłem w stanie się wyrwać. Poczułem strach i panikę lecz nic nie byłem w stanie zrobić. Kontem oka zobaczyłem kto mnie trzyma... Była to kobieta. W moich myślach padały pytania, Co się dzieje ?, Kto to jest ?. Przez pewną chwilę pomyślałem, że to sen i próbowałem śnic dalej lecz ta propozycja szybko została przeze mnie odrzucona.
Przestałem się wyrywać, ponieważ wiedziałem, że to nie ma sensu więc się odezwałem.
- Zapewne nie odpowiesz wyczerpująco na moje pytanie "Kim jesteś ?". Więc zapytam... Co masz zamiar zrobić ?

Słysząc wypowiedź kobiety.
- Krew ? Aha... jesteś wampirem ? Zatem pozwól mi poznać imię osoby, która pozbawiła mnie życia. Kiedyś twierdzili, że tak oddaje się przeciwnikowi honor przed walką. Ja jestem Sentetsu.
Odchyliłem szyję do ugryzienia.
- Skoro nie jestem w stanie nic zrobić to zrób to szybciej lub daj jeszcze popatrzeć na twoją ładną buźkę.
Powiedziałem to patrząc na wampira.

Gdy wbijałaś ząbki w moją szyję uśmiechnąłem się. Mogłaś się tylko domyślać moich celów. W moich oczach widać było ból, nie nie mogłem zrobić.

Po tej ceremonia jedyne co odczuwałem to ogromy ból. W głębi pomyślałem... Teraz zginę lub przeżyję jako wampir. Nie takie miałem plany na życie, ale co poradzić. Jak przeżyje to lepsze niż śmierć, jak umrę to chociaż nie będę musiał wyczekiwać końca mojego marnego istnienia jako człowieka z małego miasteczka. Spojrzałem na wampira lecz w moich oczach nie było widać strachu ani cierpienia. Jedynie spokój ducha...

Patrzałem na kobietę. Po wysłuchaniu słów na moich ustach pojawił się lekki uśmiech i zamknąłem oczy. Nie chciałem robić z siebie mięczaka, aby pokazywać przed pierwsza lepszą kobietą za pierwszym razem jak czuję ból. Uważałem to za niehonorowe, patrzeć damie jak cierpi mężczyzna.